sanıyorum ben 'yaşamak'ı okumuştum. ama çok biliyorum ki, 'zaman'da yazdığı okuyucu mektuplara vurgundum.

yazdı. ben mardin'in nusaybin'ine yaz tatiline, ailesinin yanına gitmiş tıfıl bir üniversite öğrencisiydim. yıl bindokuzyüzseksendi'ydi. o gün elime aldığım gazeteden okuduğum bir haberle vurulmuştum. zarifoğlu vefat etmişti. içimde kırılan güzel şeylerin tıkırtısını duymuştum, güzellik bir yerinden parçalanmıştı.

sonra yeniden okudum yaşamak'ı, bir değirmendir dünya'yı... hikayelerini, şiirlerini, hep çocuk kalan tarafıma iyi gelen metinlerini...

hala okuyorum. zarifoğlu isminin geçtiği her yazıyı okumak, her yayını takip etmek içimdeki zarif olanı diri tutmak için olmazsa olmaz bir şey gibi geliyor.

zarifoğlu zarif yanımızdır.

nihat dağlı