Üç yaşındaydım.
Oturduğumuz mutevazı semtte mutevazı komşularımız vardı. Ama aynı katı paylaştığımız karşı komşumuzda mutevazılıktan da öte birşeyler vardı.Yüzünü seneler sonra ancak resimlerine baktığımda hatırladığım bu güzel insan, o sıralar ablamın edebiyat çalışmalarında ona yardımcı oluyordu.
Belki edebiyat dünyasından böylesine değerli bir komşumuz olduğunu idrak edemiyordum. Ancak Cahit Zarifoğlu benim ufacık dünyamda kocaman ve değerli bir yeri kapmıştı bile. Bir çocuk için idrak edilebilecek olan çocuk sevgisini O'nda görebilmiştim. Çocukları o kadar seviyordu ki onları mutlu görmek onu da mutlu ediyordu. Büyüklerin o kocaman dünyasının yanında kocaman bir dünya da çocuklar için ayırmıştı edebiyat hayatında.
Hayal meyal onların evinde hatırlıyorum kendimi. Kendi evlatlarından ayrı tutmazdı hiçbir çocuğu.
Yaz aylarıydı hatırlıyorum. Daha sonra Küplüce’de olduğunu öğrendiğim uzunca bir yoldan sonra varılan bir eve gittik.
Sonra ben Berat Teyze'yi, Ahmet Abi'yi, Betül Abla'yı, Ayşe Abla'yı ve çok sevdiğim Arife'yi Cahit Amca'sız görmeye başladım.Yine görüşüyorduk ama Cahit Amca yoktu artık.
Elimde ondan hatıra bir hikaye kasedi kalmıştı. Tekrar tekrar hiç sıkılmadan dinlediğim “Katır Aslan”.


elvan kahraman