8 Kasım 1982'de İstanbul-Sarıyer İmam-Hatip Lisesi'nde öğretmenliğe başlamıştım. 1986 yılında çıkardığımız okul yıllığı için bir röportaj bölümü düzenlemiştik. Rahmetli Cahit Zarifoğlu'ya öğrencim, şimdi 12 yıldır Harvard Üniversitesi'nde öğretim üyesi olan Dr.Cengiz Şişman'ı göndermiştim. Mavera'yı ta çıktığı günlerden itibaren izliyordum. C.Zarifoğlu'nun okuyucularla başlıklı bölümünden başlardım okumaya dergiyi, birçoklarının yaptığı gibi. Amatörlere biraz acımasız davrandığı söylenirdi hep. Milli Gazete'nin üç aylık bir dönemi vardı, Fehmi Koru yönetiminde. Orada da Vedat Can imzasıyla amatörlere öğretmenlik yapıyordu. Katıraslan kaset olarak çıktığında almış, dinlemiş ve çok beğenmiştim. Koliler dolusu satınalıp öğrencilere dağıtmıştık. Bize masalı da o sevdirdi desem abartmış olmam. Kendisinin de belirttiği gibi bütün masallarını, bazılarını birkaç kez olmak üzere 35-40 yaşlarımda okudum. Alim Kahraman'la, M.Ruhi Şirin'le ve daha birçoklarıyla karşılaşmış olmama karşın, Cahit Zarifoğlu'yla karşılaşmak nasip olmadı bir türlü. Ama o öldüğü gün en yakınımdan bir can dostu kaybetmiş gibi etkilenmiştim. Her sene 7 Haziran'da onu hasretle, özlemle, minnetle anıyorum. Küplüce Mezarlığı onun sayesinde hafızama kazındı. Şiirlerine bir türlü ısınamadığım için ben onun çocuk şiirlerini zevkle okudum hep!:)
Mekanı cennet olsun.

hayri bostan

Yazıyorum ve tabii ki şiir. Bulamıyorum; sencileyin kendine has ve bir o kadar anlaşılır. Kendi şiir dilini oluşturup bunu okurlarına belletebilen olarak senin için en son yakışıklı hüküm ACZ'dir. Baki muhabbet. Rahmet,gömleğin olsun...

ali çakır

bazı şiirlerini okudum. tanışmak nasip olmadı ama seni çok iyi tanıyorum. çünkü oğlun en yakın arkadaşım oda senin yolunda gidiyor, senin kadar bilge bir insan olma yolunda. sizin kitabınızı okuyorum şu sıralar ve gerçekten müthiş. tanıştığıma memnun oldum efendim..

mustafa berkcan koç

anılar defterinden bir sayfa açıldı kalbimize üsdadım.s en belli en yüksek yerinde suskun gözlerin yere bakarak zarif duruşunla duruyorsun. şiirlerini okuyorlar trenler duruyor. kuşlar gittiğinden beri kimseyi götürmüyor şehirlere. yazılmış mihr ü vefa mektupları birikiyor zarifce...hepsi anılar defterinden bir gül gibi taptaze canlıdır. senin gülüşün gibi üsdadım.

/işte bizim dağımız/

zarif şiirlerin okunuyor icimize nurdan bir nefes..allah var seni öylece seviyoruz öylece yalansız.

Bütün kuşlarla gidilir yanına
Sıhhat'i bir hava seçilir dolaptan
Bakılır en arkaya durmuş evin
Acısız aynasına

serpil doğan

sanıyorum ben 'yaşamak'ı okumuştum. ama çok biliyorum ki, 'zaman'da yazdığı okuyucu mektuplara vurgundum.

yazdı. ben mardin'in nusaybin'ine yaz tatiline, ailesinin yanına gitmiş tıfıl bir üniversite öğrencisiydim. yıl bindokuzyüzseksendi'ydi. o gün elime aldığım gazeteden okuduğum bir haberle vurulmuştum. zarifoğlu vefat etmişti. içimde kırılan güzel şeylerin tıkırtısını duymuştum, güzellik bir yerinden parçalanmıştı.

sonra yeniden okudum yaşamak'ı, bir değirmendir dünya'yı... hikayelerini, şiirlerini, hep çocuk kalan tarafıma iyi gelen metinlerini...

hala okuyorum. zarifoğlu isminin geçtiği her yazıyı okumak, her yayını takip etmek içimdeki zarif olanı diri tutmak için olmazsa olmaz bir şey gibi geliyor.

zarifoğlu zarif yanımızdır.

nihat dağlı